بازم سلام دوسال پیش اومدم یه چیزایی نوشتمو رفتم الان دوباره اومدم انگار اینجا شده جای درد و دل واسم خیلی خستم از اینکه وانمود کنم خوبم ولی از داخل دارم گریه میکنم انگار مردم دیگه روحی ندارم تابستون امسال فوق لیسانسمو گرفتم وقتی تموم شد درس خوندنم دیگه انگار زندگی واسم ایستاد دیگه نمیدونستم باید چیکار کنم هدفی داشتم که درس خوندن بود به خاطرش انگیزه داشتم کار کردمو  بهش رسیدم مث خر کار کردم تلاش کردم بدون حامیاز وقتی تموم شده دیگه سرکارم نمیرم نشستم تو خونه اصلا نمیدونم چی از زندگی میخام انگار که به هدفم رسیدم و تموم شد دیگه هدفی واسم نموند حس تنهایی زیادی دارم  واقعیت میدونم دوباره برگشتم به افسردگی اما دیگه به شدت قبل نیست البته یکی دیگه از دلایلی که مزید بر علت این موضوع شده این بوده که یه دوست جنس مخالف داشتم اسمش رضاست خیلی دوسش داشتم بهم انگیزه میدادیم و میخندیدیم چند ماه پیش بهم اعتراف کرد دوسم داره خواستم به خودم شانس بدمو قبولش کردم همه چی هم عالی بود دو هفته خوبی داشتیم تا اینکه اون ترس از دست دادن اومد سراغم و رک بهش گفتم  که میترسم رابطه جدی میخام و واسه سرگرمی نمیخام و گفت اصلا به ازدواج یا رابطه جدی فکر هم نمیکنه زیاد مشتاق ازدواج نبودم اما نمیدونم چرا ناراحت شدم بهم این حسو میداد که ارزش ندارم که دوست داشتنی نیستم  رفیق 8 ساله ام بود میدونست اهل رابطه های الکی امروزی نیستم با خودم فکر میکردم خوب این منو میشناسه با دونست این موضوع اومده جلو اعتراف کرده رابطمونم خیلی خوب بود اما دلم شکست ولی با این حال ناراحتش نکردمو فقط با گریه قطع کردم و اون دیگه چندماهه که ازم خبری نگرفته من ببا گریه خوابیدمو اون هیچی نگفت همون شب دوستی 8 سالمون تموم شد با از دست دادنش انگار یه تیکه از وجودم رفته دوستم رفیقم کسی که دوسش دارم رفته تو اینستاگرام استوریهامو لایک میکنه و این بیشتر ناراحتم میکنه  چند ماه گذشته هنوز نبودنش واسم عادی نشده دلم مث سگ تنگشه ولی اگه بیشتر میگذشت بیشتر از این اسیب میدیدم نمیدونم شایدم 5 سل دیگه واقعا دوسم میداشت و یه رابطه رسمی شروع میشد اما من گذشته ای که داشتم ترس تو وجودم میندازه  نمیدونم چرا این همه چرت و پرت مینویسم اینجا  خواهر ندارم باهاش حرف بزنم و دیگه هیچ دوستیم ندارم میشه اینجا خودمو خالی کنمو مسخرم نکنین؟

قلبم داره مچاله میشه خیلی دلم میخاد بمیرم خیلی

گوه تو این مدل زندگی